Ezechiël 24, 15-24: Toon niet dat je verdriet hebt

De tekst

Dichter bij de tijd

(Bewerking: C. Leterme)

God zei tegen me:
'Mensenkind, door een plotselinge ziekte zal Ik jouw lieve vrouw van je wegnemen. Maar je mag daar niet om rouwen, je mag niet wenen of klagen. Klaag in stilte, je mag dat niemand laten zien. Knoop je hoofddoek om, doe je sandalen aan, laat je baard onbedekt en eet niet van het brood dat de mensen je brengen.'

Op een morgen sprak ik als gewoonlijk tot het volk en die avond stierf mijn vrouw. De morgen daarop deed ik zoals God me gevraagd had.
Toen vroeg het volk mij: 'Wilt je ons daarmee iets duidelijk maken?'
Ik zei: 'God zei dit tegen mij: Zeg tegen het volk van Israël: Ik ontwijd mijn heiligdom, de burcht waar jullie trots op zijn, een lust is voor jullie ogen en een verkwikking voor jullie ziel; jullie zonen en dochters, die jullie daar achterlieten zullen vallen door het zwaard. Dan moeten jullie doen zoals ik deed: jullie baard mogen jullie niet bedekken en het brood dat de mensen jullie brengen mogen jullie niet eten. Houd jullie hoofddoek om en jullie sandalen aan. Jullie mogen niet rouwen of wenen. Omwille van jullie zonde zullen jullie verkommeren en zuchten van ellende. Ezechiël is een teken voor jullie: jullie moeten doen zoals hij deed. Wanneer het zover is zullen jullie weten dat Ik God ben.'

Stilstaan bij …

Rouwen
In de tijd van Ezechiël waren dit de uitingen van rouw:
Luid wenen en klagen, onbedekt hoofd waarop stof en as gestrooid was, gesluierd gezicht, blote voeten, begrafenismaaltijd voor de nabestaanden.

Bij de tekst

Niet rouwen

Zoals Ezechiël niet openlijk mag rouwen om de dood van zijn lieve vrouw, zo mogen de bannelingen niet rouwen om hun geliefde Jeruzalem en wie er achterbleef.