Psalm 9: God kiest mijn zijde

De tekst

’Bijbel in gewone taal’

(Deze Bijbeltekst komt uit de Bijbel in Gewone Taal, © Nederlands Bijbelgenootschap 2014, p. 831-841)

Een lied van David. Voor de zangleider. Op de wijs van het lied ‘De dood van de zoon’.

Heer, met heel mijn hart wil ik u danken,
al uw wonderen wil ik bekendmaken.
Vrolijk wil ik over u zingen,
ik wil voor u juichen, allerhoogste God!

U bent een eerlijke rechter,
u hebt beslist dat ik onschuldig ben.
Mijn vijanden vluchten als ze u zien,
ze vallen en ze sterven.
U hebt mijn vijanden gestraft,
slechte mensen hebt u gedood.
Niemand weet meer wie ze zijn.
Mijn vijanden zijn verslagen,
hun steden zijn verwoest.
Ze worden voor altijd vergeten.

De Heer is koning voor altijd,
voor eeuwig zit hij op zijn troon.
Daar spreekt hij recht.
Hij is een goede rechter,
hij spreekt eerlijk recht over iedereen.

De Heer helpt mensen die onderdrukt worden,
hij beschermt hen in moeilijke tijden.
Mensen die hem kennen, mogen op hem vertrouwen.
Mensen die hem zoeken, laat hij niet alleen.

Zing voor de Heer die op de berg Sion woont!
Vertel aan iedereen wat hij heeft gedaan.
God vergeet mensen die vermoord zijn, niet:
hij straft de moordenaars.
Hij beschermt mensen die zich niet kunnen verdedigen.

Heb medelijden, Heer.
Zie mijn ellende,
want al mijn vijanden haten mij.
Laat me toch niet sterven!
Dan zal ik vertellen over uw machtige daden,
dan zal ik juichen in de stad Sion,
want u hebt mij gered.

Slechte mensen worden gestraft:
ze graven een kuil voor een ander,
maar ze vallen er zelf in.
De pijn die ze anderen willen aandoen,
voelen ze zelf.
Zo laat de Heer zijn macht zien.
Hij is een goede rechter.

Slechte mensen verdwijnen,
ze gaan naar het land van de dood.
Want ze zijn God vergeten.
Maar God vergeet zwakke en arme mensen niet,
voor hen is er hoop.
Heer, spreek recht over mensen.
Laat ze weten dat u machtiger bent dan zij.
Heer, laat ze beven van angst.
Laat ze weten dat ze maar mensen zijn.

Dichter bij de tijd

(Bewerking: C. Leterme)

Voor de koorleider.
Op de wijze van 'De dood van een zoon'.
Een psalm van David.

God, ik wil Je loven met heel mijn hart,
ik wil al je wondere daden vertellen,
ik wil vrolijk zijn, blij zijn in Jou,
Je naam bezingen, Allerhoogste.

Want al mijn vijanden vluchten terug,
struikelen, vallen voor je aanblik.
Jij nam het voor me op, Jij koos mijn zijde,
Je zetelt als rechtvaardige rechter.

Dreigend wees Je goddelozen terug, deed Je haters verdwijnen.
Hun naam wiste Je: voor nu en altijd.
Het rijk van de vijand is afgelopen, voor altijd een puinhoop.
Van de steden die Je sloopte, verdween zelfs de herinnering.

Zo troont God voor eeuwig.
Zijn rechterstoel staat stevig vast.
Hij oordeelt rechtvaardig over de wereld,
oordeelt de volken naar recht dat niet krom is.

God is een stevige burcht voor de verdrukte,
een burcht in tijden van nood.
Zij die je naam kennen, bouwen op Jou,
wie Je zoekt, laat Je nooit in de steek, God.

Zing psalmen ter ere van God, die op de Sion woont,
vertel over zijn daden onder de volken.
Hij vergeldt bloedschuld, gedenkt de verslagenen,
vergeet de hulproep van verdrukten niet.

Zorg voor mij, God, zie hoe diep de vijand me doet bukken,
draag me weg van de drempel van de dood,
dan zal ik voluit je loven,
en juichen in de poorten van Sion, want Jij hebt mij bevrijd.

Volken graven een graf voor zichzelf:
hun eigen voet verstrikt in het net dat ze zelf spanden.
Want God maakt zich kenbaar, voltrekt het oordeel.
De boze wurgt zich in zijn eigen strik.

De haters van God gaan terug naar het dodenrijk,
alle volken die God vergeten zijn.
Maar de arme blijft niet voorgoed vergeten,
wat die hoopte is niet voor altijd verloren.

Sta op, God: laat de stervelingen niet triomferen,
laat je oordeel over de volken in je aanwezigheid horen.
Vervul hen met vrees, God,
zodat ze allen beseffen dat ze slechts nietige mensen zijn.

Stilstaan bij …

God zoeken
Dit kan betekenen:
. Een godsspraak trachten te krijgen
. Contact zoeken met God in de eredienst
. Zijn toevlucht nemen tot een heilige plaats
. Zich van God afhankelijk weten
. De wil van God ernstig nemen.

Drempel van de dood
Doodsgevaar

Sion
Dit is één van de bergen waarop de stad Jeruzalem is gebouwd. Vroeger lag daar de stad zoals David en Salomo die kenden. Tegenwoordig is dit het joodse kwartier van de Oude Stad.
In de Bijbel is Sion nu eens de aanduiding voor de heilige berg, de tempelberg, dan weer de stad Jeruzalem en haar bewoners.

Bij de tekst

Inhoud

Niet de machtigen en rijken hebben het laatste woord. Het succes van het kwaad is slechts tijdelijk. Uiteindelijk zullen de rechtvaardigen stand houden. God laat dit zien in de armen en verdrukten.

Acrostichon

Psalmen 9 en 10 waren oorspronkelijk één psalm. Elke twee verzen begon met een volgende letter van het Hebreeuwse alfabet.

Psalm 9 en kunst

B. NEWMAN

Eve
(Walter Fabri s.j., Strijdveld in vurig rood, Ignis 07 juli 2011)

Newman Eve

In de Tate Gallery in Londen, hangt een groot (2,30m bij 1,70m) rood schilderij: Eve. Het is van de Amerikaanse schilder Barnett Newman (1905-1970). Het grote rode vlak intrigeert. Ik ging ervoor op de houten museumvloer zitten. De eerste ogenblikken schrikt dat grote rode vlak je af. Zo monochroom, zo rood, geen afwisseling. “Wat kan ik daar nu mee?”, denk je. Je ogen bestrijken het hele veld van boven tot onder, van links naar rechts, alle hoeken.

Rood, dat is bloed, dat is strijd, dat is liefde, gevaar ook, dat is ‘des duivels’, dringt het door. Het verwijst ook naar vuur, naar vurigheid en ‘Geest’. Allerhande beelden uit verleden en heden komen bij je op. Rode mantels, gewaden, uniformen, oorlogen; verkeerstekens, waarschuwingsborden, harten bij Valentijn. Verboden, aantrekkingskracht. Verharde haat, vurige liefde.

Mijn strijdveld aan de muur
Strijdperk van het leven van de wereld, van mijn leven, hangt hier tegen de muur. Mijn strijdveld ook binnen de kaders van een schilderij. In kleur uitgedrukte menigvuldigheid van betekenissen. Reductie tot één kleur.

Sta ik hier alleen, vroeg ik me af? Ben ik de enige die hiermee te maken heeft? Zit ik gevangen binnen het kader van deze rode vlek?

Plots werd mijn aandacht getrokken door een paarse lijn die de rechter zijkant tekende. Deze paarse lijn begrenst het strijdvlak, maakt er deel van uit en ook weer niet. Staat aan de zijlijn, letterlijk. Ik ben dus blijkbaar niet alleen. Iemand, staat aan mijn zijde, evenwel zonder het veld te betreden. Stond er vanaf het begin als een aandachtig nabije. Hoe stormachtig het veld ook lijkt, de aanwezigheid van dit paars was niet te ontkennen. Het was, is moedgevend. Ik ben niet alleen. Ik sta er niet alleen voor. Iemand is me nabij.

Wie is, wie zijn het? Huisgenoten, getrouwen, passanten? Levenslang aanwezigen, vluchtige voorbijgangers? Is het wie ik God noemen mag? Is zijn naam niet: “Ik zal er zijn”?