Lien vindt een nieuwe vriendin
(C. LETERME e.a., Zes kruiken wijn, Standaard Ed. Uitg., 1994, p. 56-57)

In de klas van Lien is het gezellig vandaag.
De kinderen maken samen met juf Mia
een groot wandschilderij.
Ze schilderen huizen, bomen, bloemen, kinderen...
Ook Lien doet mee.
Ze wil wat bruine verf halen
om een hondje te schilderen.
Terwijl ze om de tafel heen loopt,
stoot ze de pot met groene verf om.
De hele vloer is groen en Lien ook.
Enkele kinderen en juf snellen naar haar toe
om Lien en de vloer proper te maken.
Maar Elke en Veerle lachen Lien uit.
Ze zeggen: 'Ha, Lien, je bent toch maar een domme.'
Dat maakt Lien verdrietig.
Als het speeltijd is,
staat ze helemaal aan de kant.
Ze kan niet lachen,
ze moet maar steeds denken aan Elke en Veerle.
Ze kijkt sip naar de grond
en veegt een paar tranen weg.
Haar vrienden zien het niet:
ze zijn druk aan het spelen
met de nieuwe bal van Anke.
Ook de juffrouwen van de school zien het niet:
die kijken allemaal een andere kant uit.
Lien is helemaal alleen.
'Hé Lien', zegt iemand.
Lien kijkt op. Daar staat Tine.
Lien kent haar niet zo goed,
ze heeft nog nooit met Tine gespeeld.
Tine speelt altijd met Hans en Trui.
'Wat is er? Waarom huil je?' vraagt Tine.
Lien vertelt waarom ze verdriet heeft.
Tine vindt het helemaal niet erg.
Iedereen stoot wel eens wat om.
'Speel je met me mee?' vraagt Tine.
'En Hans en Trui dan?', wil Lien weten.
Tine zegt: 'Kom maar. Ze vinden het vast wel goed.'
Liens gezicht straalt, ze is heel blij.
Zo worden Lien en Tine vrienden.