... VREDE

De man die om vrede ging
(C. LETERME, Een parel voor elke dag, Uitgeverij Averbode, 2007, p. 277)

De burgemeester maakte zich zorgen:
‘Waarom zijn de mensen in mijn stad zo ongelukkig?’
Een rondtrekkende fluitspeler zei: ‘Er is hier geen vrede.’
Toen riep de burgemeester iedereen bijeen op het stadsplein en vroeg:
‘Wil er iemand vrede gaan zoeken?’
Een oude tuinman stond op. ‘Ik zal wel gaan,’ zei hij.

Een paar weken later,
was hij nog steeds niet terug.
Zijn tuin stond vol onkruid.
Zijn stokoude buurvrouw kon het niet meer aanzien.
Met een hark en een schoffel ging ze aan de slag
in de tuin van haar buurman.
Een paar moeders zeiden tegen hun grote jongens:
‘Dat gaat niet, jullie de hele tijd voor de tv
en die oude vrouw maar in de tuin werken.’
‘Ach dat wil ze toch zelf,’ mopperden ze.
Maar na een tijd gingen ze toch stilletjes naar de tuin.
Het werk viel best wel mee.
Het werd zomer en alles groeide en bloeide.
De jongens hadden meer hulp nodig.
Hun vrienden wilden wel, maar niet als die of een ander erbij was.
‘Ho,’ riepen de jongens, ‘we hebben zoveel handen nodig,
dat het niet uitmaakt van wie ze zijn.’

De tuin werd een juweeltje.
De bloemen werden gebracht naar wie oud of ziek was,
en met de groenten en het fruit werd een groot feest gehouden.

Tijdens dat feest kwam de tuinman terug.
‘Ik heb nergens vrede kunnen vinden, zei hij.
‘maar het gekke is:
de laatste tijd stuurden ze me steeds naar hier als ik om vrede vroeg.’

Naar een verhaal van H. VAN UDEN

Als mensen denken aan vrede, denken ze: geen oorlog of geen ruzie.
Maar in de Bijbel wil het woord 'vrede' zeggen,
dat men het materieel goed heeft en men te-vrede-n is:
tevreden met zichzelf, met de anderen, met de natuur en met God.

Die vrede komt er niet zomaar: wie vrede wil, moet daaraan werken.
Daarom ook dat in het verhaal hierbij, de vrede pas gevonden wordt,
wanneer men zo handelt dat iedereen in de stad er tevreden bij loopt.
Het begint met: zien, aandacht hebben voor de ander.

Het heeft ook te maken met spijt hebben, verzoenen, liefhebben.
En met eigen grillen opzijzetten en rekening houden met de ander
op een manier dat men de ander respecteert
en hem niet aandoet wat men zelf ook niet wil.

Zei Jezus niet: 'Behandel de anderen steeds
zoals je zou willen dat ze jou behandelen.' (Matteüs 7, 12)
Dit komt erop neer dat men vooraleer men iets doet of zegt
men zichzelf eerst een tijd plaatst in de schoenen van die andere.

Zo worden onze dagen goed
omdat we onszelf goed voelen
in onze relatie tot onszelf, de andere, de natuur, God,
omdat we in harmonie leven met onze omgeving.

Dit wenste Jezus zijn leerlingen, toen Hij ze begroette met 'Vrede zij u'.
We wensen dat ook elkaar toe in de eucharistieviering.
Daarbij maken we met een handdruk, een wuivend gebaar of een kus duidelijk
dat we er helemaal achterstaan.

Maar bij al die lieve wensen mag men niet vergeten
dat wanneer men iemand vrede toewenst,
men zichzelf eigenlijk ook een opdracht geeft:
er alles aan doen om die vrede mogelijk te maken.

Chantal Leterme

 

Klik hier voor alle vorige verhalen.